A tue, sa bida mia, istimada.

Est una gherra chene acabbu intre su tempus chi fuèt e su chi no passat mai.

Cosa lègia meda est su tastu marigosu chi lassat in buca custa bida: su chi est cumplicadu, de aici aparrat e de fàtzile c’est sceti su simple.
Lèbia m’at a praxere sa bida. Lèbia e callente che su bentu de s’istiu dae pagu cumintzadu.  Callente cummente s’abba de su mare in su merì chi est lassende passu a su sero.
IMG-20170326-WA0011 copia
E puru chene sa friscura dispetosa de s’acua de su mengianu chitzi, chene su machimine de su maestrale, su dulche de sa bida no at èssere de aici dulche.

Pro chie est cummente deo seo, sa vida no podet èssere una. Depet cangiare de cara, che una montagna russa, artziende-si-nche e bascende-si-nche.

Su sufrimentu, is dispiagheres, is prantos nos lassant su coro scraxiadu e, a bortas, sbuidu. Ma est unu momentu chi si-nche passat.
E cando cussu arrogu de petza, mere de su corpus, torrat a si prenare, a sùere su sàmbene, tando dogna prantu est contzime pro su prexeri, sa cuntentesa e s’ispera.
Cando su coro torrat a triballare, chene pasu; candu curret e curret, sa bida meressit de èssere su chi est: imperfeta e istàbbile. E ddu depet èssere pro chi si potza tzerriai “bida”.

Seo arreneschidu a oe, a no pèrdere mai s’ispera, e apo imparadu chi su chi contat est a gosare de cada momentu, a pensare de mancu pro chi su destinu tegiat su logu pro triballare e nos ispantare.

Spassaide-bos chi sa bida est curtza. Semper tropu.
E cando nos donat prus tempus est pro si fàghere castiare cun ogru disigiosu, chi s’amore nostru no est bastante ancora.

Chi siant centos o chimbanta annos, sa bida est un’amore chi si-nche acabbat sceti unu momentu antis de sa bida matessi, candu emus a intèndere su traimentu suo; intèndere chi issa nos est lassande.

Ma si est amore, meressit de èssere bìvidu fintzas a s’urtimu alenu.

A tue, sa bida mia, istimada.

Un pensiero su “A tue, sa bida mia, istimada.

  1. Rieccomi! Ma non lo aggiorni più il tuo blog?

Lascia un commento